Συνήθως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Δηλαδή, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Αυτές τις μέρες βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. Είμαι απαισιόδοξος.
Έξι και πλέον χρόνια κρίσης και, παρά τις διαμαρτυρίες. λέγαμε «υπομονή, θα περάσει κι αυτό». Τώρα πλέον έχει πέσει βαθύ σκοτάδι. Η απελπισία έχει φτάσει στο μάξιμουμ. Οι κάθε λογής άρχοντες απέδειξαν ότι είναι ανίκανοι να προστατεύσουν τη χώρα. Με την πολυετή κρίση, απέτυχαν να συνεννοηθούν και να αντιμετωπίσουν το κακό από κοινού με ψυχραιμία και σύνεση. Έπαιξαν τα ρέστα τους για ίδιον προσωπικό και εκλογικό συμφέρον. Αντί να βοηθήσουν το λαό, εξυπηρέτησαν το προσωπικό τους συμφέρον. Με ψέματα και διαγωγή κοσμία έγιναν πρωθυπουργοί, υπουργοί, εξουσιαστές και οδήγησαν το χώρα από το κακό στο χειρότερο.
Ελπίζαμε, όμως, ότι στα εθνικά θέματα τουλάχιστον θα υπήρχε συνεννόηση για την προστασία της πατρίδας. Θεωρούσαμε αδιανόητο ότι, για μικροκομματικά οφέλη, θα έφερναν τη χώρα σε άμεσο κίνδυνο.
Κι όμως, διαψευσθήκαμε. Μας απειλούν Τουρκία, Αλβανία, βουλιάζουν το κυπριακό, και το προσφυγικό μεταβάλλεται σε βόμβα υδρογόνου. Και οι άρχοντές μας περί άλλων τυρβάζουν. Συνεχίζουν να ασχολούνται με… τα μπουγαδόνερα. Ο Ερντογάν απειλεί να μας κατασπαράξει και η πολιτική εξουσία (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) ασχολούνται με την πιτσιρίκα που θα αναλάβει το γραφείο του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη και άλλες παρόμοιες μαλακίες.
Η χώρα βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο και τα παιδιά που παίζουν τους άρχοντες πρέπει να συνεννοηθούν άμεσα (χθες). Να σχηματίσουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με άξιους ανθρώπους και όχι με ανεπάγγελτα κομματόσκυλα. Να οργανώσουν το ταχύτερο δυνατόν το διαλυμένο κράτος και να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις για τη χώρα.
Πρέπει να γίνει τώρα γιατί ίσως αύριο να είναι αργά. Και το Γουδί δεν θα ικανοποιήσει κανέναν όταν η χώρα θα έχει καταστραφεί.