Ο Ολυμπιακός θέλει το πρωτάθλημα με νόμο ή με προεδρικό διάταγμα…

Οσα παρακολουθήσαμε να διαδραματίζονται το Σαββατοκύριακο με άξονα τους αγώνες, Ξάνθη – Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ – Παναθηναικός, απλά επιβεβαιώνουν την αίσθηση που επικρατεί στην φίλαθλη ελληνική κοινή γνώμη.

Η ανάγκη δηλαδή του Ολυμπιακού, να κατακτήσει το πρωτάθλημα ακόμα κι αν χρειαστεί να του απονεμηθεί ο τίτλος με νόμο της Βουλής ή με προεδρικό διάταγμα.

Ο απόηχος των δυο αγώνων που αναφέρω, προδίδει και την τεράστια διαφορά των δυο οργανισμών του. Την διαφορά νοοτροπίας και φιλοσοφίας του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό. Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Οι Πειραιώτες δεν κατάφεραν το Σάββατο να κερδίσουν την Ξάνθη. Με μέτρια εμφάνιση έμειναν στον βαθμό της ισοπαλίας (δεν άξιζαν κάτι περισσότερο) με άριστη διαιτησία. Χαρακτηρίζω τον Διαμαντόπουλο άριστο σε σχέση με το bullying που δέχθηκε από την ημέρα του ορισμού του, μέχρι και το τέλος του αγώνα της Ξάνθης.

Χωρίς επιχειρήματα να στραφούν κατά του διαιτητή, αναγκαστικά έπρεπε να ανοίξουν την ατζέντα και να στραφούν κατά του ΠΑΟΚ. Η απεγνωσμένη προσπάθεια να μην ανοίξει συζήτηση για την απόδοση της ομάδας τους και προκληθούν κραδασμοί στο εσωτερικό του οργανισμού, στηρίχθηκε για άλλη μια φορά στην γραφικότητα των τύπων που στελεχώνουν την ομάδα του Πειραιά.

Ύβρεις, απειλές, άναρθρες κραυγές, αναφορές στον Αυγενάκη λες και είναι υπάλληλος του Ολυμπιακού και όχι Υπουργός της Ελληνικής κυβέρνησης, ερωτήσεις γραφικότητας για τις μετοχές της Ξάνθης και του Ολυμπιακού με στόχο στην ατζέντα να μπει ο ΠΑΟΚ και να ηρεμήσουν τα πνεύματα στον Πειραιά.

Η ανάγκη να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τους οδηγεί σε συμπεριφορές που προκαλούν αηδία. Καμία συζήτηση για ποδόσφαιρο παρά μόνο υπονοούμενα και άστοχες τοποθετήσεις που προδίδουν φόβο για το πιθανότατο ενδεχόμενο της απώλειας και του φετινού πρωταθλήματος. Η ευθύνη στο VAR, στους ελληνες διαιτητές, στους ξένους διαιτητές, στην ΕΠΟ και φυσικά στον ΠΑΟΚ που είναι πάντα το κερασάκι στην τούρτα αλητείας που σερβίρουν.

Εντελώς διαφορετική η εικόνα στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ απέτυχε να κερδίσει τον Παναθηναικό και να πιάσει τον Ολυμπιακό στην 1^η θέση του βαθμολογικού πίνακα χωρίς να ψάχνει άλλοθι. Η συζήτηση καθαρά ποδοσφαιρική. Τι έφταιξε, τι πρέπει να αλλάξει, γιατί αιφνιδιάστηκε από τους αντιπάλους του και άλλα που έχουν σχέση αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο.

Κάθε προσπάθεια να συγκριθούν οι δυο οργανισμοί, πέφτει στο κενό. Ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να κατακτήσει τον τίτλο μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, την ώρα που ο Ολυμπιακός ψάχνει την… κανονικότητα των εποχών του Σαρρή, του Γκιρτζίκη, του Σπάθα, του Παππά, του Καλογερόπουλου και όλων εκείνων που κατέστρεφαν τα Σαββατοκύριακα μας.

Η τοξικότητα που εκπέμπει ο Ολυμπιακός και τα στελέχη του, είναι πλέον επικίνδυνη για το ποδόσφαιρο. Η ανάγκη να κατακτήσουν το πρωτάθλημα με το έτσι θέλω, έχει γίνει αντιληπτή και από τον πιο αφελή φίλαθλο. Βαδίζουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια πλέον και την ευθύνη φέρουν αποκλειστικά όσοι εκπροσωπούν τον Ολυμπιακό.

Το video που προβλήθηκε στην εκπομπή «Total Football» του OPEN με τις δηλώσεις του Σάββα Θεοδωρίδη, είναι όλα τα λεφτά. Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε άλλο.

Πάμε παρακάτω. Καμία εντύπωση δεν μου προκάλεσε η εικόνα του Παναθηναικού στην Τούμπα. Δεν καταλαβαίνω γιατί σχολιάζεται το πάθος των παικτών του, να πάρουν βαθμό ή βαθμούς στην Τούμπα. Αυτό επιβάλλει η ιστορία και το μέγεθος του, ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκετε τα τελευταία χρόνια.

Ήμουν βέβαιος ότι ο Παναθηναικός θα έβγαζε αντίδραση μετά την ήττα από την Λάρισα. Όπως έβγαλε αντίδραση και στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Δεν είδα τίποτα αφύσικο λοιπόν. Ηθελε ένα αποτέλεσμα και μόχθησε για να το κατακτήσει.

Το πρόβλημα το είχε ο ΠΑΟΚ. Πέταξε στα σκουπίδια ένα ολόκληρο ημίχρονο. Αιφνιδιάστηκε από την διάθεση του κεφάτου και καλά οργανωμένου Παναθηναϊκού και δεν κατάφερε να βγάλει αντίδραση. Με αργή ανάπτυξη και κακές επιλογές στην τελική πάσα, δεν μπορούσε να απειλήσει την εστία του Διούδη. Το λάθος του Κρέσπο έδωσε γκολ δώρο στους φιλοξενούμενους και η κατάσταση δυσκόλεψε.

Η εικόνα στην επανάληψη ήταν εντελώς διαφορετική. Μόλις ο Βιειρίνια άρχισε να πατάει καλά στο γήπεδο, ο ΠΑΟΚ πίεσε ασφυκτικά, ισοφάρισε και θα μπορούσε να προηγηθεί αν η κεφαλιά του Μάτος κατέληγε στα δίχτυα και όχι στο δοκάρι. Αν γινόταν το 2-1, θα ήταν διαφορετική η εξέλιξη του αγώνα.

Αντί για 2-1 το σκορ έγινε 1-2, σε μια ταχύτατη αντεπίθεση των “πράσινων” και ο ΠΑΟΚ βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Το εύστοχο πέναλτι του αρχηγού διατήρησε το αήττητο αλλά δεν έδωσε στον Δικέφαλο αυτό που έψαχνε στο παιχνίδι. Το αποτέλεσμα δίκαιο σύμφωνα με την συνολική εικόνα που είχαν οι δυο ομάδες στο γήπεδο.

Μπορώ να αντιληφθώ τα συναισθήματα που δημιούργησε στον Παναθηναϊκό το γεγονός ότι ισοφαρίστηκε στις καθυστερήσεις του αγώνα. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τις γραφικότητες του Δώνη και των συνεργατών του. Δεν περίμενα καλύτερη συμπεριφορά γνωρίζοντας ποιοι είναι από τον καιρό –εφιαλτική εποχή για τον ΠΑΟΚ- που εργάστηκαν στην Τούμπα.

Είναι αστείο να αμφισβητείται το πέναλτι στον Κρέσπο. Ο Κουρμπέλης με μια άγαρμπη κίνηση, γκρεμίζει τον Ισπανό ενώ είναι σε προφανή θέση για να σκοράρει. Αυτό που δεν αντιλήφθηκα είναι γιατί δεν έδωσε την παράβαση ο διαιτητής, σε πραγματικό χρόνο. Βλέποντας ωστόσο τη φάση στο VAR, δεν θα μπορούσε να μην υποδείξει το πέναλτι.

Αστεία είναι η συζήτηση και για τις καθυστερήσεις. Ο διαιτητής είναι ο απόλυτος χρονομέτρης ενός αγώνα. Με δεδομένο ότι υπήρχαν καθυστερήσεις στην διάρκεια του έξτρα χρόνου, κράτησε το παιχνίδι. Δεν είναι σοβαρή η συζήτηση που άνοιξε για το πέναλτι και τις καθυστερήσεις.

Στις 25 Απριλίου του 2004, με γκολ του Ολισαντέμπε στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων, ο Παναθηναικός κέρδισε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα με 1-2 και ουσιαστικά άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μη λέμε ότι θέλουμε λοιπόν για τις καθυστερήσεις. Στους σοβαρούς απευθύνομαι. Όχι σε κάτι γιουσουφάκια που… νιαουρίζουν εκ του ασφαλούς, βυζαίνοντας τα χρήματα του ελληνικού δημοσίου.